Aggarbato, frisco e ffino
d’ ‘a matina ‘o ventariello
fa, ogni ghiuorno, ‘e stu ciardino
tutte ‘e ffronne suspirà.
Chiacchiarea, quase annascosta
mmiez’ a ll’ ombra, na funtana,
ca, sapenno ‘a storia nosta,
‘a vo’ a ll’ arbere cuntà.
“Bene mio! – diceno ‘e ffronne –
Nientemeno accussì è nfama?”
E cu ll’ acqua, ca risponne,
fanno nzieme uno ciu ciù…
Tanto ch’ io, ca guardo attuorno
e passeo mmiez’ a sti ffrasche,
mme murtifico p’ ‘o scuorno,
e mme mbroglio a cammenà…
Nessun commento:
Posta un commento