Tu staje durmenno 'a troppo tiempo ormaje
'mbracci''e canzone, 'o sole,
'a luna, 'o mare,
mentre tenimmo na muntagna 'e guaje
assapuranno 'e lacreme cchiù amare.
No, nun se pò campà na sceneggiata
c''o popolo ca è sempe 'o primmo attore
cu' na ferita antica maje sanata
e tante e quante spine dint''o core.
Giesù Cristo nascette 'ncopp''a terra
fui mise 'ncroce ma resuscitaie
ma 'sta città sta sempe miez''a guerra
senza truvà nu poco 'e pace, maie.
'Ncopp''e disgrazie stanno speculanno
arricamanno ciente e cchiù buscie
stammo dint''a 'mmunnezza ma nun sanno
'o sudore che scorre miez''a via.
'O sanghe ca se jette pe' dà 'o ppane
a tanta vocche a stommaco vacante
campanno cu''a speranza 'e nu "Dimane..."
suffrenno 'int''o silenzio comm''e Sante.
Basta però chisto è mumento, è ll'ora
tu stai durmenno 'a troppo tiempo e 'o ssaje
è overo ca vulisse durmì ancora
ma è fore tiempo 'o suonno ca te faje.
Chitarre, manduline, serenate
so' sulamente na scenografia
sulo ricorde 'e juorne già passate,
Napule, nun se campa 'e fantasia.
Levate 'a cuollo 'e panne d''a riggina
e miettete cu''a capa e c''o penziero
a straccià tutte quante 'e ccartuline
ca nun so' cchiù 'o ritratto tuio sincero.
E arapele chist'uocchie finalmente
facimmele sta zitto chistu munno
e faticammo dignitosamente
pecchè è fernuta l'epoca d''e suonne.
Nessun commento:
Posta un commento