Visualizzazioni totali

martedì 15 gennaio 2019

Tu staje durmenno 'a troppo tiempo ormaje 'mbracci''e canzone, 'o sole, 
'a luna, 'o mare, mentre tenimmo na muntagna 'e guaje assapuranno 'e lacreme cchiù amare.  

No, nun se pò campà na sceneggiata c''o popolo ca è sempe 'o primmo attore cu' na ferita antica maje sanata e tante e quante spine dint''o core. 

 Giesù Cristo nascette 'ncopp''a terra fui mise 'ncroce ma resuscitaie ma 'sta città sta sempe miez''a guerra senza truvà nu poco 'e pace, maie. 

 'Ncopp''e disgrazie stanno speculanno arricamanno ciente e cchiù buscie stammo dint''a 'mmunnezza ma nun sanno 'o sudore che scorre miez''a via. 

 'O sanghe ca se jette pe' dà 'o ppane a tanta vocche a stommaco vacante campanno cu''a speranza 'e nu "Dimane..." suffrenno 'int''o silenzio comm''e Sante. 

 Basta però chisto è mumento, è ll'ora tu stai durmenno 'a troppo tiempo e 'o ssaje è overo ca vulisse durmì ancora ma è fore tiempo 'o suonno ca te faje. 

 Chitarre, manduline, serenate so' sulamente na scenografia sulo ricorde 'e juorne già passate, Napule, nun se campa 'e fantasia. 

 Levate 'a cuollo 'e panne d''a riggina e miettete cu''a capa e c''o penziero a straccià tutte quante 'e ccartuline 
ca nun so' cchiù 'o ritratto tuio sincero. 

 E arapele chist'uocchie finalmente facimmele sta zitto chistu munno e faticammo dignitosamente pecchè è fernuta l'epoca d''e suonne.


Nessun commento:

Posta un commento